Το 2014 o 33χρονος γραφίστας Thomas Thwaites, ήταν χρεωμένος ως τον λαιμό, έμενε με τον πάτερα του και έστελνε βιογραφικά παντού χωρίς κάποιο αποτέλεσμα.http://luben.tv/
Τότε ήταν που πήρε την απόφαση ότι με τόσες έννοιες στο κεφάλι του, θα του έκανε καλό “να κάνει ένα βήμα μακριά από τα βάσανα του κόσμου και να πάει για λίγο διακοπούλες, όχι μόνο μακριά από την δουλειά (που δεν είχε) άλλα και από τον εαυτό του”. Η πρώτη του σκέψη ήταν να πάρει από κάπου μια χορηγία και να γίνει ελέφαντας, και σαν ελέφαντας να διασχίσει τις Άλπεις.
Τελικά το πρότζεκτ ελέφαντας δεν προχώρησε, όταν μετά από έρευνα του στην Νότια Αφρική. Βλέποντας τα ζώα από κοντά αποφάσισε ότι το στομάχι που θα έπρεπε να κατασκευαστεί για να γίνει ελέφαντας θα είχε το μέγεθος ενός αυτοκινήτου, και ότι επισης οι ελεφαντες νιώθουν πόνο και θλίψη όπως και οι άνθρωποι. Το τελειωτικό χτύπημα για το πλάνο του να γίνει ελέφαντας του το έδωσε ένας σαμάνος που επισκέφτηκε, ο οποίος του είπε ότι το όλο σχέδιο του ήταν μια μαλακία.
Η δεύτερη επιλογή του ήταν να γίνει κατσίκα. Πήγε στο Ηνωμένο Βασίλειο σε καταφύγιο για κακοποιημένες κατσίκες (λογικά το μοναδικό στον κόσμο), στο οποίο με την καθοδήγηση του ειδικού σε θέματα κατσικών Dr. Alan McElligott, έμαθε πολλά χρήσιμα πράγματα για το πως ζουν τα ζωντανά, την ιεραρχεία της κοινωνίας τους και ότι, ακόμα και οι κατσίκες έχουν άγχος,όπως και όλα τα ζώα που αποτελούν θηράματα.
Με τα πολλά, μετά από πολλές ντροπιαστικές συζητήσεις με ειδικούς, κατάφερε να κατασκευάσει μια στολή κατσικάς, με προσθετικά πόδια που του δίναν αναλογία βάρους μπροστινών με πίσω ποδιών την ίδια με της κατσικάς, ένα αδιάβροχο ρούχο που του φτιάξε η μάνα του, και ένα κράνος σε περίπτωση που του σκάσει κουτουλιά κάνα τραγί. Τέλος αφού το στομάχι του είναι ανθρώπινο και δεν μπορεί να χωνέψει γρασίδι, αποφάσισε να βάλει ένα ψεύτικο στο οποίο θα φτύνει το γρασίδι που μασουλάει, θα το μαζεύει εκεί, και μετά θα το βράζει για να το καταναλώσει.
Όταν όλα ήταν έτοιμα για την μετάβαση του στο ζωικό βασίλειο, επικοινώνησε με μια φάρμα, στην Ελβετία, και τους ζήτησε να επισκεφτεί την φάρμα και να μείνει εκεί. Δεν ενημέρωσε βέβαια τους ιδιοκτήτες της φάρμας, ότι ήθελε να γίνει μέρος στο κοπάδι τους, στην αρχή σοκαρίστηκαν, άλλα μετά δέχτηκαν.
Η πρώτη μέρα του Thomas σαν κατσίκα τον βρήκε ξύπνιο 4 η ώρα το πρωί, στην ουρά για το άρμεγμα μαζί με τους νέους του φίλους, αργότερα κατάλαβε πόσο δύσκολο ήταν να ροβολήσει μαζί με τα ζα, στις ελβετικές πλάγιες. Το κατέβασμα ήταν δύσκολο και έμεινε πίσω, μετά άραξε και έτρωγε μαζί τους και άρχισε να κάνει τις πρώτες του παρέες, ιδιαίτερη φιλία ανέπτυξε με την κατσίκα που την γνώρισε με το όνομα, νούμερο 18, που τον ακολουθούσε όπου πήγαινε. Στο ανέβασμα ο Thomas ήταν πιο γρήγορος από τις άλλες κατσίκες και αυτό του έδινε έναν αέρα νικητή ανάμεσα στο κοπάδι, άλλα και τον τρόμαζε γιατί στην ιεραρχεία των κατσικιών, άμα θες να το παίξεις μάγκας πρέπει να τα βάλεις με κάποιον άλλο αρσενικό και αυτό περιλαμβάνει κουτουλίδια. Τελικά τα ζώα άφησαν τον περίεργο φίλο τους ήσυχο.
Το βράσιμο του γρασιδιού μετέπειτα, το οποίο δεν τρωγόταν με τίποτα, σε συνδυασμό με τον ιδρώτα και την βροχή που έτρωγε ολημερίς στα βουνά, τον έκαναν να καταλάβει ότι η ζωή σαν κατσίκα δεν έχει το γκλάμουρ και την ανεμελιά που νόμιζε πως θα βρει και αποφάσισε την επόμενη μέρα από την εμπειρία του σαν κατσίκα, ότι αυτή η ζωή δεν του ταιριάζει .
“Αν το να γίνεις κατσίκα σημαίνει το να ζεις μια απλή ζωή”, γράφει ο Thomas, που επέστρεψε στην Αγγλία και ψάχνει το επόμενο του πρότζεκτ, ” Ισως καλύτερα θα ήταν να γίνεις κτηνοτρόφος με κατσίκες για να το πετύχεις”.
from ΠΑΠΑΤΖΗΔΕΣ http://ift.tt/1TPiEnv
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου